News

Poszukiwanie człowieka w człowieku Polski punk to bardzo ciężki temat. Między młodym undergroundem, gwiazdami lat osiemdziesiątych, które dalej nie zauważyły, że czas idzie do przodu i kilkoma legendami, które mają jeszcze coś do powiedzenia, pozostają spore luki wypełnione alko punkiem i powtarzanymi banałami. Na szczęście Bunkier wymyka się tym ramkom

Płyńmy na łagodniejsze wody. Ensiferum to zespół, który zdecydowanie nie stoi w miejscu. Regularnie nagrywa i koncertuje, już dwadzieścia pięć lat pokazując kolejne bojowe oblicze folk metalu. Po wszelkich poetycko-epickich walkach i romansach z literaturą Roberta Jordana nadszedł czas, by wojownicy z Finlandii rozłożyli jeszcze większe żagle i ruszyli na

Bez niespodzianek Kolejna, siedemnasta płyta kanadyjskiego Annihilatora rozgościła się na dobre. Promowana przedpremiera trzema singlami już od zeszłej jesieni rozbudzała apetyt i oczekiwania. Warto też zauważyć, że to płyta po kolejnej, nieprzewidywalnej zmianie składu, co jest normalne dla tego zespołu i sprawia, że nigdy nie wiadomo, czego oczekiwać na płytach

Metalowy soundtrack do bajki Disneya. Obiecałem sobie, że dołączając do tej redakcji będę obiektywny i otwarty… że każde zadanie, nawet powiązane z zespołami, za którymi nie przepadam, ocenię obiektywnie, wysłucham dokładnie i zwrócę uwagę na wszystkie aspekty muzyki, nawet tej nie z mojej bajki. Próba tego postanowienia przyszła szybko. W

Gitarą przez gwiazdy. Kto może wiedzieć, co kryję się pod opisem progressive power metal, tym bardziej, jaki zespół składa się aż z dwóch członków- Hiszpańskiego wokalisty o czystej barwie głosu i polskiego multiinstrumentalisty, którzy o ile wierzyć plotkom nigdy się nie spotkali. Płytę też wydali sami, bez opieki żadnej wytwórni

Metal dla koneserów W robocie pracuję na stanowisku głównego specjalisty ds. rozliczeń. W redakcji z kolei odnoszę wrażenie, że jestem głównym specjalistą ds. recenzji-zespołów-których-wydawnictwa-okraszone-są-czarno-białymi-okładkami. Cóż, zawnioskuję o stosowną pieczątkę do redakcyjnych kadr… Po tym jakże głębokim i wprowadzającym odpowiedni klimat wstępie przechodzimy niezwłocznie do meritum sprawy. Blackhorns, horda z Kalifornii.

Poczuj Ekstazę! Kolejna pozycja ze stajni PutridCult i kolejna, która charakteryzuje się uderzającą wręcz surowością i, tak to odbieram, autentycznością. Kapela z Polski (wyjaśniam tak, dla ścisłości i zachowania „dziennikarskiej” rzetelności; jakby komuś było mało po tytule), dokładniej z Warszawy.  Według tego, co udało mi się ustalić, zespół istnieje od

Bardzo osobista opowieść o kobiecie pokonującej swoje słabości, nie tylko dla kobiet Velveteve, vel Eva Aksamit to młoda i niezwykle utalentowana artystka pochodząca z Gliwic. Eva zaskakuje samodzielnością i samowystarczalnością. Jest wokalistką, klawiszowcem, pisze teksty i komponuje. Materiał na swoją debiutancką, wydaną w czerwcu 2019 roku płytę „Music From The

W poszukiwaniu magii i miecza. Czasami zapominam, że polski heavy metal w ogóle istnieje. Nasz kraj wytworzył kilka mocno łupiących, deathowych, blackowych i tym podobnych składów, że jest w czym wybierać, a do tego sam też mało sięgam po ten nurt. Może dlatego DIvine Weep w czasie pierwszego odsłuchu było

SZEPTY KAMIENI. HISTORIE Z OPUSZCZONEJ ISLANDII Islandia. Kraj, wyspa, niesamowicie intrygująca i fascynująca mnie. Miejsce, które zamieszkuje mniej więcej tyle samo ludzi, co w moich rodzinnych Katowicach, przy czym nie przeszkadza to w żaden sposób w ukształtowaniu się tam ludzi nieprzeciętnych. Spójrzmy chociażby na reprezentacje Islandii w piłce nożnej i

Duszny klimat grobów, gdy zapada noc Przyznam się szczerze że nigdy nie byłem zwolennikiem południowej sceny ekstremalnego metalu z wyjątkami brazylijskimi spod znaku Sarcofago, Von itd. Dema i splity mają to do siebie, że są limitowane do kilkuset, kilkudziesięciu kopii, najlepiej ciężko dostępne, co uczyni je TRVE kvlt. Zdaje się,

Chilijski death na ostro. Zawsze jestem trochę bardziej wymagający dla zespołów z Ameryki Południowej. Wynika to z faktu, że zawsze towarzyszy mi cicha nadzieja, że muzycy z tego rejonu zapatrzeni na Europę czy Stany wezmą metal w swoje ręce i przejmą ster, że pokażą mnóstwo nowych, oryginalnych pomysłów albo co

Ciąg dalszy galopu Rydwanów Ognia The Devil’s Sermon jest kapela, jaką miałem niewątpliwą przyjemność poznać na okoliczność recenzowania ich Epki, zatytułowanej „Rydwany Ognia”. Wówczas niemal rozpływałem się nad twórczością kapeli, stąd też kolejne zlecenie przyjąłem z zadowoleniem. Black metal, bez dodatków w postaci klawiszy czy symfonicznych wstawek. Stara, norweska szkoła,

Krótka wycieczka w mroźne przestrzenie gitarami malowane W dzisiejszym odcinku cyklicznej pogadanki o dobrych nutach wybieramy się na północ kraju, a ściślej – do Trójmiasta, które obfituje w liczne, niewielkie projekty muzyczne. Do tego nurtu zaliczyłbym także Diatom, trio, w skład którego wchodzą Jakub Kolan, Marcin Szkiel i Bartłomiej Sokołowski.

Trup i psychoza Halucynogen – zespół, który nie da się tak łatwo zaszufladkować, w końcu, po kilku latach ciszy nagrał pełny album. Wstrzelili się swoją Zarazą w pandemię covid i jeśli pandemia jest zarazą to „Zaraza” Halunów jest lekarstwem a może raczej ostrzeżeniem dla Homo Sapiens. Ostrzeżeniem, do którego nie

Odkryj w sobie duszę wojownika… Bywają takie dni, gdy wibracje zjeżdżają drastycznie w dół, w głowie tli się milion myśli, kłębowisko niezałatwionych spraw spędza sen z powiek, a wszystkie siły zdają się być w zmowie przeciwko Tobie. Negatywne emocje narastają w ciele niczym śnieżna kula i toczą się w dół,

Bądź nasieniem zła, które zatruje świat Od czasu mojego zaangażowania w redakcji znacznie intensywniej słucham black metalu niż dotychczas, a to za sprawą kolejnych zleceń kolegi naczelnego. Jeśli owa intensywność będzie sprowokowana między innymi takimi aktami, jakim jest The Devil’s Sermon, to w najmniejszym stopniu narzekać nie zamierzam. „Rydwany Ognia”,

Mroczne cienie Ameryki Łacińskiej Bardzo lubię takie niespodzianki. Lubię, gdy kapela, dotąd mi kompletnie nieznana, a przy tym szufladkowana w stylu niespecjalnie mnie interesującym, okazuje się takim odkryciem. Tak właśnie jest z Morbid Stench, kapelą z Ameryki Łacińskiej, trudniącą się w doom/death metalu. Doom nieodparcie kojarzy mi się z przeraźliwie

Mroki lasu Behemoth znam i darzę jako taką estymą i sentymentem. Czas bowiem wydania „Thelema. 6” zbiegł się z momentem skierowania mojego zainteresowania w stronę death metalu. Pamiętam, jak jarałem się perspektywą wydania „Zos Kia Cultus”, po czym…. Po wchłonięciu tego ostatniego mój kontakt z kapelą urwał się. Przyznam, że

Techniczny majstersztyk i zaskakująca mieszanka muzycznych stylów Piotr Trybusz to zaiste niezwykły człowiek. Z wykształcenia prawnik z zamiłowania muzyk. Zafascynowany możliwościami dźwięku i doznaniami, jakie daje obcowanie z muzyką. Od nastoletnich lat poszukiwał swojej muzycznej tożsamości, czego efektem finalnym jest świeżutki, dopiero co wydany album „A Typical Story of an